صبوری

صبور بودن یه مسئله ی ذاتیه و بقیه اش کمک کردن خود آدم برای تقویت شدن این حس همیشه آدم عجولی بودم و نمیتونستم صبر کنم همیشه با مسائل کوچیکی سریع عصبی میشدم موقع امتحانات موقع دیدن فوتبال موقع درس خوندن موقع کار کردن حتی موقعی که اتوبوس دیر میومد یا من نمیرسیدم به اتوبوس از رفتن منصرف میشدم و برمیگشتم خونه و میخوابیدم اکثرا این عجول بودن و صبور نبودنم کار دستم میداد تا جایی که یه سری از کارهام رو انجام نمیدادم چون میدونستم صبری ندارم تا آخرش کم کم تو این قضایا صبور بودن رو یاد گرفتم اینکه کمتر عصبی شم میشد وقتایی که تو اوج عصبانیت با یه لبخند قضییه رو تموم میکردم یا با نهایت صبوری که داشتم طرف مجبور میشد کارم رو انجام بده یاد گرفتم اگه کسی بهم دروغ بگه اگه برام طرف مهم باشه به روش بیارم اونم با نهایت خونسردی ولی اگه مهم نباشه از کنارش رد شم و بزارم طرف تو فکر خودش حس کنه که  منو قانع کرده یا ذوق کنه که من باور کردم چند روز پیش داشتم با دختر عموم حرف میزدم و یه حرفی زد که اگه راحله ی چند مدت پیش بودم عصبی میشدم حرص میخوردم ولی با یه لبخند گفتم بزار هر چی دلشون میخواد بگن من دیگه اهمیتی نمیدم و دختر عموم با تعجب گفت باورم نمیشه تو اینطوری برخورد کنی 

همیشه وقتی یکی میگفت نیمه ی پر لیوان رو بیین میگفتم طرف یا خله یا سرخوش ولی الان وقتی میبینم خودم این همه تغییر مثبت درونم به وجود اومده میتونم بگم دیدن نیمه ی پر لیوان واقعا لذت بخشه 

 

 

دختری با اسانس احساس...